با مراجعه به عقل و خرد مشخص می شود که تنها مرجع صلاحیت دار برای قانونگذاری (بطور مستقل و ذاتی ) پروردگارمان می باشد ؛ چرا که تنها اوست که به منافع و مصالح تمامی مخلوقات آگاه است و از طرف دیگر خود نیز غنی محض و بی نیاز از سایرین می باشد . همچنین تمامی اوامر او حکیمانه است و هیچ فرمانی از جانب او صادر نمی شود مگر اینکه بر طبق حکمت الهی می باشد . از طرف دیگر انسان در کلیه امور و در تمامی شئون ، نیازمند به اوست و از خود هیچ ندارد و بدون لطف و عنایت خداوند ، لحظه ای قادر به ادامه حیات نیست . پس سراپای وجود انسان مدیون خداوند است . پس جز این نیست که آدمی در تمامی اوامر الهی (حتی اگر برای آنها حکمت و مصلحتی هم متصور نباشد ) ، وظیفه اطاعت بی چون و چرا دارد .

 از طرفی دیگر همانگونه که ذکر شد ، فرامین الهی دارای حکمتهای بسیاری است که بشر قادر به درک آنها نیست و علت تشریع آنها در حد ادراک بشر نمی باشد . پس بطور خلاصه چرا مسلمین 17 رکعت نماز میخوانند؟ جواب اینکه بخاطر امتثال امر خدا (و البته این امتثال بی چون و چرا آثار فراوان تربیتی برای بشر دارد و فرمانبرداری بی چون و چرا ، تنها در برابر خداست و بس ، و ما همه نیز آنرا با عقل ثابت کرده و حکمتش را میدانیم ).

برای نزدیکتر شدن مطلب به ذهن دو مثال مادی را ذکر می کنیم : 1) همه ما بارها و بارها به پزشک مراجعه نموده ایم و برای درمان بیماری خود از او کمک گرفته ایم . اونیز داروهایی را برای ما تجویز کرده است . اما آیا هیچ شده است به او بگوییم علت تجویز هر کدام را برای ما شرح دهد؟ البته که خیر ، چون اولا به تخصص او ایمان داریم و ثانیا شاید دانستن علت تجویز برخی از داروها نیازمند دارا بودن دانشهای خاص پزشکی باشد که در حال حاضر آگاهی از آنها برای ما مقدور نیست ( البته ممکن است گاهی نیز پزشک در حد فهم و درک ما علت تجویز دارو را برایمان بیان کند ) .

2) فرض کنید که گنجی در زمین مدفون است و ما برای یافتن آن ، دستورالعملی در اختیار داریم . دستور العمل مثلا به ما می گوید که از فلان نقطه 5 قدم به طرف شمال و 6 قدم به طرف شرق بروید تا گنج را بیابید. مطمئنا اگر ما به جای 5 قدم ، 7 قدم به طرف شمال برویم ، به محل گنج نمی رسیم . حال اگر ما دقیقا بر طبق فرامین الهی عمل نکنیم ، مسلمان به گنج حکمت و مصلحت خداوند که چه بسا خارج از ادراک ما نیز باشد ، دست نخواهیم یافت .